Aşı emri yürürlüğe girer girmez insanlar isyan etmeye başladı. Bazıları bunu hükümetin aşırıya kaçması olarak gördü – uzaklardaki kanun koyucuların insanlara vücutlarıyla ne yapacaklarını söylemeye ne hakkı vardı?
Diğerleri aşının tehlikeli olduğundan veya kobay olarak kullanıldıklarından endişeleniyorlardı – bu karışımın işe yaradığına dair hangi kanıt vardı? Protestolar düzenlendi, fikir yazıları yazıldı ve ebeveynler çocuklarına aşı yaptırmaktan kaçınmak için hileye başvurdu – yetkilileri şaşırtmak için adresleri değiştirdiler, sahte aşı sertifikaları aldılar ve hatta çocukları aşılandıktan sonra süreci tersine çevirmeye çalıştılar.
Bu , Amerika Birleşik Devletleri genelinde mitingler düzenleyen ve dava açan aşı karşıtlarının vokal azınlığı ile Covid-19 döneminin bir hikayesi gibi görünüyor . Ancak yukarıdakilerin tümü, hükümetin çocuklar için çiçek hastalığı aşısını zorunlu kıldığı 19. yüzyıl İngiltere’sinde de oldu. Utah Üniversitesi’nde tarih profesörü olan Nadja Durbach, “Bu yetki yürürlüğe girer girmez, o zaman organize bir aşı karşıtı hareket elde ediyoruz” dedi. “İşte o zaman insanlar ‘Aman Tanrım, bana bunu çocuğuma yapmamı söyleyemezsin’ derler.”
Çiçek hastalığının tarihi, yeni gibi görünse de, aşı karşıtı hareketlerin aşılamanın kendisi kadar eski olduğunu hatırlatır. İnsanların aşılara karşı çıkma nedenleri – yan etkilerle ilgili endişeler, doğal tedavileri tercih etme, hükümetin yetkisini aşma korkusu – o kadar da değişmedi. İçinde bulunduğumuz an, aslında yüzlerce yıldır devam eden aşılar ve bulaşıcı hastalıklarla ilgili bir hikayede sadece bir bölüm daha.
Politika yapıcılar ve iktidardaki insanlar bunun farkına varabilirse, belki kararsızları ikna etmenin , komplo teorileriyle mücadele etmenin ve sağlıklarını korumakla görevli yetkililerden ayrımcılığa veya istismara maruz kalan toplulukların güvenini yeniden kazanmanın daha iyi yollarını bulabilirler. Bu çalışma, doktorlar, inanç liderleri ve zemindeki diğer kişiler, daha aşıyı ortaya çıkarmadan önce kendi özel geçmişlerini ve ihtiyaçlarını öğrenmek için hastalarla ilişkiler kuruyor.
Guelph Üniversitesi’nde felsefe profesörü ve Vaccine Hesitancy: Public Trust kitabının yazarı Maya Goldenberg, “İnsanları halk sağlığı ve halk sağlığı önlemleriyle gerçekten bir araya getirmek istiyorsanız, güvensizliğin kaynaklarını ele almalısınız” dedi. Uzmanlık ve Bilime Karşı Savaş.
Aşılar eski. Aşı tereddütü de öyle.
Durbach, aşı kavramının tamamının aşılama veya variolasyon adı verilen asırlık bir uygulamadan kaynaklandığını söyledi. Buradaki fikir, esasen, hastalığın şiddetini ve zamanlamasını kontrol edebilmeniz için kendinize çiçek hastalığı vermekti. Aşılama, Avrupa’ya gelmeden yüzlerce yıl önce Ortadoğu’da, Çin’de ve başka yerlerde uygulandı ve sonunda İngiltere’ye, İngiltere’nin Osmanlı İmparatorluğu büyükelçisinin eşi Lady Mary Wortley Montagu tarafından tanıtıldı. 18. yüzyıl.
Aşılama yöntemleri değişiyordu – genellikle doktorlar, o kişiye kontrollü bir hastalık dozu vermek için sağlıklı bir hastanın derisinin altına az miktarda korunmuş çiçek hastalığı kabuğu sokardı. Durbach, yöntemin aslında oldukça etkili olduğunu söyledi, özellikle de enfeksiyonun geçmesini beklerken “ilgilenilecek, bakılacak ve tembellik edecekleri” özel bir tesisi kontrol etmeyi göze alabilecek zenginler arasında. Bununla birlikte, insanlar bazen şiddetli çiçek hastalığına yakalanır ve aşılamadan ölürler. Ayrıca, aşılama yoluyla bulaşan çiçek hastalığı hala bulaşıcıydı, bu nedenle uygulama istenmeyen salgınlara neden olabilir.
Gerçekten de, çiçek hastalığına karşı aşılanan kişilerin yüzde 2 ila 3’ü aşıdan öldü, salgın başlattı veya tüberküloz gibi başka bir hastalığa yakalandı.
Çözüm, 1790’larda Edward Jenner tarafından geliştirilen çiçek aşısıydı. Jenner, sığırlar tarafından yayılan bir virüs olan sığır çiçeği hastalığına yakalanan kişilerin çiçek hastalığına karşı bağışık olduğunu buldu. Enfekte sığırların irini kullanarak bir aşı geliştirdi – “aşı” kelimesi Latince inek kelimesinden geliyor.
Cowpox insanlarda son derece hafiftir ve yeni aşıyı (en azından teoride) kasıtlı olarak çiçek hastalığına bulaştırmaktan çok daha az tehlikeli hale getirir. Cowpox ayrıca kişiden kişiye yayılmadı ve bulaşma sorununu ortadan kaldırdı.
Ancak Durbach, on yıllardır yeni aşı ve daha eski, daha tanıdık tekniğin İngiltere’de bir arada var olduğunu söyledi. Daha sonra, 1840’ta hükümet aşılamayı aşılamanın önüne geçirmeye karar verdi. İlk olarak, hükümet yetkilileri aşıyı kamu çalışma evlerinde ücretsiz olarak sunmaya çalıştı. Darphaneler, sefalet ve çaresizlik mekânları olarak görüldüğü için direnişle karşılaştılar. Durbach, “Ücretsiz aşı alabileceğiniz tek yer, bir sosyal yardım bürosuna gittiyseniz, demek gibi olur” dedi.
Böylece 1853’te hükümet aşıyı zorunlu hale getirdi. Durbach’a göre bu, organize aşı karşıtı hareketin başladığı zamandı. Bazıları aşıya, hükümetin insanlara sağlıklarına nasıl dikkat edeceklerini söylemeye hakkı olmadığına inanarak, şimdi özgürlükçü olarak adlandırılabilecek gerekçelerle karşı çıktı.
Diğerlerinin dini veya ideolojik kaygıları vardı. Örneğin, natüropatik veya alternatif tıbbın yandaşları, (çoğu aslında toksik olan) tüm geleneksel tıbbi tedavilere karşı çıktılar, bitkilere veya suya dayalı alternatif tedaviler kullandılar ve vücudu saf tutma ihtiyacına inandılar. Durbach, bu grup için aşılamanın “vücudunuza giren toksik ilaçların başka bir şekli” olduğunu söyledi.
Yine de diğerleri, hükümetin esasen aşı gerektirerek üzerlerinde deneyler yaptığından endişeliydi. O zamanlar İngiltere’de oy kullanma hakkından yoksun olan işçi sınıfı insanları, hükümetin gerçekten kendi çıkarlarını en iyi şekilde gözettiği konusunda özellikle kuşkuluydu. Durbach, “İnsanların, aslında eşit ve özgür vatandaşlar olmadıklarında, hükümetin onlara yapmalarını söylediği bir şeyi yapmaları gerektiği fikrine karşı çok fazla tepki var” dedi.
Aşı karşıtı protestolar, aktivistlerin “Zehirli bir bebektense bir suçlunun hücresi daha iyi” gibi mesajlar içeren pankartlarla ülkeyi kasıp kavurdu. Aşı karşıtları , “Aşı, Lanet” gibi başlıklar içeren broşürler dağıttı . Durbach, sıradan insanların çocuklarına aşı yaptırmaktan kaçınmak için “tabanca hile” biçimleriyle uğraştığını söyledi. Bazıları doğumdan kısa bir süre sonra taşındı, böylece halk sağlığı görevlileri onları izleyemedi; diğerleri sahte aşı sertifikaları vermeleri için doktorlara para ödedi. Hatta bazıları, uygulandıktan sonra aşıyı çocuklarının kollarından emmeye çalıştı.
Yeni aşıların teoride aşılamadan daha güvenli olmasına rağmen pratikte tehlikeli olabileceğine dair kamuoyu güvenine yardımcı olmadı. Aşı, görev süresinin geçmesinden sonraki yıllarda yüzde 50 oranında düşen çocuklar arasındaki çiçek hastalığı ölüm oranıyla oldukça etkiliydi .
Ancak, uygulanma şekli kendi sorunlarına neden olabilir. Durbach, halk sağlığı görevlilerinin, “bu birden fazla kesiyi aynı anda çekip çıkaran” bıçaklarla donatılmış neşterler veya kazıma cihazları kullandığını söyledi. Doktorlar aletleri sterilize etmenin önemini henüz anlamadılar ve çoğu zaman aynı aleti arka arkaya birden fazla çocuğu aşılamak için kullanırlardı ve bu da enfeksiyonlara yol açardı. Durbach, “Kolları düşen çocuklarınız var,” dedi. “Çocuklar ölüyor.”
Bütün bunlar, hem İngiltere’de hem de ABD’de yoğun aşı karşıtı duygulara yol açtı. İngiliz aşı karşıtı eylemciler, benzer bir hareketin başlatılmasına yardımcı olmak için şehirlerin kendi aşı kurallarını uygulamaya koyduğu Devletlere temsilciler gönderdiler. Organize tıbba muhalefet ve saflığa ve “toksinlerden” kaçınmaya odaklanarak ABD’de de popülerlik kazanan verimli bir zemin buldular . Benzer tutumlar Fransa, Kanada ve başka yerlerde de yayıldı; Durbach, 19. yüzyılda bir “uluslararası aşı karşıtı hareketin” şekillendiğini söyledi.
İşler düzeldi. Sonra tekrar kötüleştiler.
Bu hareket sonsuza kadar sürmedi. Başlangıç olarak, ABD ve Birleşik Krallık’taki hükümet yetkilileri görevlere muafiyetler getirmeye başladı. Örneğin, 1907’de İngiliz hükümeti çiçek hastalığı yetkisine başvuran hemen hemen herkese muafiyet vermeye başladı. Durbach, “Bu, hareketi neredeyse bir gecede sona erdiriyor” dedi, “çünkü o noktada gerçekten tartışılabilecek hiçbir şey yok.”
Columbia’da sosyomedikal bilimler profesörü ve “ State -Yüzyıl Amerikası.
Colgrove, “bir dizi dramatik tıbbi ilerleme” sayesinde, o yüzyılın ortası “tıp biliminde güven ve saygı için yüksek bir su işaretiydi” dedi – özellikle çiçek hastalığı aşılarından çok daha az geri tepmeye ilham veren çocuk felci aşısı. yüzyıl önce vardı. Bu ilerlemeler tüm Amerikalılara eşit derecede fayda sağlamadı ve Siyahi, Yerli ve diğer beyaz olmayan Amerikalılar genellikle sağlık bakım ortamlarında görmezden gelindi veya mağdur edildi. Bununla birlikte, medyada yer alan haberler genellikle yeni ilaçların ve tedavilerin erdemlerini övdü ve bu ilerleme herkes için mevcut olmasa bile genel bir ilerleme mesajı gönderdi.
Bu arada, Britanya’da başka bir şey daha oluyordu: Ulusal Sağlık Servisi’nin kurulması. Durbach, Birleşik Krallık’ın “işçi sınıfının hükümet ve tıp tarafından hedef alındığını hissettiği bir toplumdan” “insanların ilk kez ücretsiz tıbbi bakım aldığı” bir topluma dönüştüğünü söyledi. NHS’nin oluşturulması, aşılar da dahil olmak üzere “insanların hükümet tarafından sağlanan şeylerden çok daha az şüphelendiği” “derin bir kültürel değişimin” başlamasına yardımcı oldu.
Bununla birlikte, 20. yüzyılın ortası, katıksız bir halk sağlığı ilerlemesinin zamanı değildi. 1932’de Amerika Birleşik Devletleri Halk Sağlığı Servisi , araştırmacıların sifilizli yüzlerce Siyah erkeği hastalıklarını tedavi etmeden izlediği, şimdilerde kötü şöhretli Tuskegee deneyine başladı. 1940’larda etkili bir tedavi olan penisilin kullanıma sunulduktan sonra bile, araştırmacılar çalışmayı sürdürdüler, ancak 1972’de 100’den fazla erkek frengiden veya hastalığın komplikasyonlarından öldükten sonra durdu.
USC Suzanne’de profesör olan Karen Lincoln, Siyah erkeklerin bedenlerinin beyaz erkeklerinkinden temel olarak farklı olduğu ırkçı fikrine dayanan deney, bugün sıklıkla Siyah topluluklardaki aşı tereddütünün bir açıklaması olarak anılıyor, ancak bundan daha karmaşık olduğunu söylüyor. Sağlık eşitsizliklerini inceleyen Dworak-Peck Sosyal Hizmet Okulu.
Gerçekte, Tuskegee, Siyah Amerikalıları hedef alan tıbbi ırkçılığın ilk örneğinden çok uzaktı ve son da olmayacaktı. Amerikan tıbbı tarihi, köleliğe dayanan Tuskegee gibi örneklerle doludur – örneğin, bazıları tarafından “modern jinekolojinin babası” olarak bilinen J. Marion Sims , köleleştirilmiş kadınlar üzerinde anestezi olmadan acı verici ve istilacı araştırmalar yürütmüştür . Tıbbi ortamlarda ırkçılık , diğer sağlık eşitsizlikleriyle birlikte Siyah Amerikalılar arasındaki yüksek anne ölüm oranlarının önemli bir itici gücü olan ayrımcılıkla, bu güne kadar devam ediyor .
Colgrove, tıp sistemindeki uzun süredir devam eden ırkçı istismarların yanı sıra, bir dizi başka olayın 20. yüzyılın sonlarında aşılara olan güvenin yavaş yavaş aşınmasına yol açtığını söyledi. 1970’lerde ve 80’lerde, çok çekişmeli birkaç çalışma, boğmaca aşısının (daha sonra DPT olarak adlandırılır) beyin hasarına neden olabileceğini öne sürdü. Araştırma, renkli bir şekilde “DPT: Aşı Ruleti” başlıklı bir TV belgeseliyle medyanın büyük ilgisini çekti.
Daha sonra, 1998’de İngiliz doktor Andrew Wakefield , MMR (kızamık, kabakulak ve kızamıkçık) aşısı ile otizm arasında bir bağlantı olduğunu öne süren 12 çocuk üzerinde bir çalışma yayınladı. Çalışma tamamen gözden düştü – Wakefield’in verilerini manipüle ettiği ve tıbbi lisansını kaybettiği tespit edildi ve sonraki araştırmalar aşılar ve otizm arasında hiçbir bağlantı bulamadı. Ancak Julia Belluz’un Vox’ta bildirdiği gibi , medya kuruluşları çalışmayı aşırı coşku ve saflıkla ele alarak aşı karşıtı duyguların alevlenmesine yardımcı oldu.
Colgrove, Wakefield gazetesinin de internetin yaygınlaşmasıyla birlikte ortaya çıktığını söyledi. Bu talihsiz bir tarihsel tesadüftü – “tam da yanlış bilgilerin ve komplo teorilerinin yayılmasına yönelik bu yeni ortamın gerçekten başladığı anda” yeni bir yanlış bilgi parçası yayınlandı.
Wakefield’ın itibarsız araştırması ve bu konudaki medya kapsamı ve çevrimiçi sohbet, çağdaş aşı karşıtı hareketin başlamasına yardımcı oldu. Colgrove, bu hareketin 2000’li yıllar boyunca, hükümet karşıtı duyarlılığın artması ve çatışma ve tartışmayı artırma eğiliminde olan bir sosyal medya ortamının ortaya çıkması da dahil olmak üzere bir dizi faktör sayesinde büyüdüğünü söyledi.
Protestolar ve söylemler 19. yüzyılda çiçek aşısına karşı muhalefetten farklı olmayan Covid-19 salgını sırasında aşı karşıtlığı yeniden zirveye ulaştı. Aşı karşıtı göstericiler, hükümetin aşırı erişimini protesto eden ya da aşıların tehlikeleri hakkında yanlış uyarılar taşıyan pankartlar taşıyarak ülkenin dört bir yanındaki şehirlerde yürüyor. Tıpkı 1800’lerde olduğu gibi, geleneksel tıbba şüpheyle yaklaşan veya doğal “sağlıklı yaşamı” benimseyen insanlar , aşıların doğal olmadığı veya toksin içerdiğinden endişe ediyor.
Hatta bazı insanlar , 100 yıl önce çocuklarının çiçek aşısını emmeye çalışan ebeveynlere benzer şekilde, aşı talimatlarına uyduktan sonra aşılarını “geri almaya” bile çalışırlar. Ocak 2022 itibariyle, Amerikalıların yüzde 16’sı Covid-19’a karşı “kesinlikle aşı olmayacaklarını” ya da sadece gerekirse aşılanacaklarını söyledi, bu sayı bir yıldan fazla bir süredir nispeten sabit kaldı.
Yine de halk sağlığı 19. yüzyıldan bu yana çok yol kat etti. Birden fazla çocuğu aynı kirli bıçakla aşılama günleri geride kaldı – bugün aşılama çok güvenli , Covid-19 aşıları titizlikle test edildi ve ciddi yan etkiler nadir görülüyor. Bununla birlikte, Guelph Üniversitesi profesörü Goldenberg’e göre, insanlara sadece bunları söylemek yeterli değil – halkı bilgilendirme kampanyaları, bazı etkileri olsa da, aşı tereddütünü ortadan kaldırmadı.
Aşı tereddütüyle mücadele etmek için, bunun nereden geldiğini anlamalıyız.
İkna olmamış veya kararsız kalan insanlara ulaşmak için geçmişin derslerine dönmemiz gerekebilir. Bir anahtar, aşı tereddütünün temel nedenlerine bakmaktır. Goldenberg, “İnsanların aşılarla ilgili tutumları genellikle çevrelerindeki yönetim yapıları hakkında ne düşündüklerini yansıtıyor” dedi. Aşı karşıtlığı genellikle hükümet tarafından “kendi çıkarlarınızın veya topluluğunuzun çıkarlarının yeterince ele alınmadığına dair bir tür inanca dayanır”.
Oy hakkı verilmeden aşı olmaları söylenen işçi sınıfı İngilizlerini düşünün. Bugün aşılara güvenmeyen veya aşılara açıkça karşı çıkanlar, demografik özelliklere ve ırklara yayılıyor ve hükümetle ilgili deneyimleri büyük ölçüde değişiyor. Ancak, yetkililerin aşıdan çekinmelerinde, karşılığında fazla bir şey vermeden bir şeyler talep etmelerinde de benzer bir algı olabilir. Ne de olsa ABD’de, İngiltere’nin II. Dünya Savaşı’ndan sonra kurduğu gibi bir Ulusal Sağlık Hizmeti yok – pek çok Amerikalı, hükümetin sağlık ihtiyaçlarını gerçekten karşılama deneyimine sahip değil.
Bu, özellikle hem devlet kurumları hem de sağlık hizmeti sağlayıcıları tarafından ayrımcılığa maruz kalan Siyah Amerikalılar ve diğer beyaz olmayan insanlar için geçerlidir. Amerika’daki tıbbi ırkçılık Tuskegee’nin çok ötesine geçiyor ve bugün de devam ediyor.
Siyah topluluklardaki sağlık kurumunun aşı konusundaki tereddütünü ve güvensizliğini anlamak için, “bugün insanlar işten atılma, yetersiz teşhis, fazla teşhis, yetersiz tedavi, erişim eksikliği, eczane çöllerinde ve bunların olduğu mahallelerde yaşıyorlar. sağlık hizmeti sunucularının olmadığı, akıl sağlığı hizmeti sağlayıcılarının olmadığı, kalitenin düşük olduğu, hizmetlerin mevcut olmaması nedeniyle erişimin genel olarak düşük olduğu ya da sağlanan hizmetlerin daha düşük kaliteli olduğu veya yetersiz pratisyenlerin bulunduğu yerler. USC profesörü Lincoln, “Afrikalı Amerikalıları gerçekten anlama ve ilişki kurma ve onlara hizmet etme yetkinliği” dedi.
Lincoln, bunun sadece sağlık hizmetlerine erişimi iyileştirmeyi değil, aynı zamanda sağlık çalışanlarının işe alınma, desteklenme ve eğitilme şeklini de değiştirmeyi gerektirdiğini söyledi. Aslında Amerika’yı temsil eden bir sağlık iş gücü oluşturmak, insanların çok büyük borca girmeden doktor olmaları için yollar yaratmayı gerektirecek. Dahası, sağlayıcıların, insanların sağlık yönergelerini izlemesini engelleyebilecek erişim sorunlarını hesaba katarak ve ele alarak, sadece birey değil, toplum düzeyinde sağlık hakkında düşünmek için eğitilmesi gerekir.
Lincoln, “Daha geniş bir mercek olmadan, sağlıktaki çeşitliliği anlamamıza gerçekten yardımcı olan faktörlerin ezici çoğunluğuna odaklanmadan, hedefi gerçekten kaçıracağız” dedi.
Tereddüt ve direncin nedenlerini ele almanın yanı sıra, dikkate alınması gereken aşı politikası konuları da vardır. Örneğin aşı zorunlulukları geçmişte işe yaradı – örneğin çiçek hastalığında aşılamayı artırdı ve ölümleri azalttı . Ancak, Utah Üniversitesi profesörü Durbach, tepkileri önlemek için bu yetkilerin muafiyetlerle birleştirilmesi gerekebileceğini söyledi.
Muafiyetler, elde edilmesi çok kolay olmayacak şekilde dikkatlice ayarlanmalıdır – birinin kesin bir kanaate sahip olması ve bir tane elde etmek için biraz çaba harcamaya istekli olması gerekir. Durbach, “Doğru yapıldığında, muafiyetler etkili olabilir çünkü “komplo teorisyenlerinin etrafında topladığı şeyi kaldırıyorsunuz” dedi.
Geçmişi anlamak, doktorların, sosyal yardım görevlilerinin ve diğerlerinin her gün aşılardan emin olmayan veya aşılara karşı tamamen dirençli olan insanlarla yaptığı bire bir konuşmaları da bilgilendirebilir.
Aaron Richterman, “Hastalar, önceki aşılara verilen tepkilerden “sağlık hizmetleriyle veya daha genel olarak kurumlarla kendi deneyimlerine ve ailelerinin veya topluluklarının yaşadıklarına ilişkin geçmişlerine” kadar çok çeşitli geçmişleri bu konuşmalara getiriyor. Philadelphia’da bulaşıcı bir hastalık doktoru. Bu arka plan, tıbbi ortamlarda ırkçılıkla yüzleşmeyi veya belirli bir hastalık veya durum için damgalanmayı içerebilir. Pek çok Amerikalı için “tarihsel olarak sağlık sistemleriyle ilgili deneyimleri, sağlık sistemlerinin onlara yardım etmek için orada olmadığıdır.”
Hastanın şartlarına göre gerçekten yardım sunarak bu deneyimle mücadele etmek önemlidir. Richterman, “Genellikle birisiyle gerçek bir ilişki kurmayı ve birisini önemsediğinizi ve onun umursadığı şeyleri önemsediğinizi göstermeyi gerektirir” dedi. “Hedeflerim var, ama bu onların amaçlarıyla ilgili.” İnsanların kendi sağlık hedeflerine ulaşmalarına yardımcı olmak, bir doktorun hastalarla güven oluşturmasına yardımcı olabilir; bu, aşılar gibi bir şeyden bahsederken çok önemlidir. Richterman, böyle potansiyel olarak zor bir konuda “güvenilir bir haberci” olmak için “insanların nereden geldiğini anlamaya çalışmanız ve onlarla nerede olduklarıyla tanışmanız gerekir” dedi.
Ne yazık ki, günümüzün sağlık sisteminde pek çok insanın böyle bir haberciyle ilişkisi yok – son yıllarda birinci basamak doktoru olan Amerikalıların yüzdesi düşüyor . İnsanların bir sağlayıcı ile gerçekten bir ilişki kurabilmelerini sağlamak, aşılamayı teşvik etmek için çok önemlidir. Richterman, “ABD’deki aşı görüşmelerinde gerçekten gözden kaçırılan şeylerden biri, bu tür bire bir görüşmenin gerçekten ne kadar gerekli olduğudur” dedi. “İnsanlarla bu konu konuşulmalı”
Ancak bu ilişkileri geliştirebilecek olanlar sadece doktorlar değil. Kiliselerden berberlere kadar , kendi bölgelerindeki insanlarla zaten bir ilişkisi olan topluluk grupları ve işletmeler, son aylarda başarılı aşı kampanyaları yürüttüler. Afrika kökenli Amerikalı doktorları ve hastalarını temsil eden Ulusal Tıp Derneği başkanı Rachel Villanueva, “Topluluklarda uzun süredir devam eden ilişkileri olan topluluk ortaklarına bakmak gerçekten önemli” dedi.
İster 19. yüzyılda ister günümüzde, aşıların diğer tıbbi gelişmelerden daha fazla güven ve sohbet gerektirmesi ve bazen yoğun bir direnişe ilham vermesi şaşırtıcı olmamalıdır.
Colgrove, “İnsanlar onlara verdiğinizde sağlıklıdır ve onlardan, başlarına gelebilecek veya gelmeyebilecek bir tehlikeden korunmak için bunu kabul etmelerini ister” dedi. Colgrove, aşılarla ilgili iletişimin bazı yönlerden halk sağlığı sorununu bir alan olarak özetliyor: “Vaat ettiği faydalar görünmez” dedi. “Başarılı olduğunda, bunun farkında değilsiniz.”
O halde zorluk, insanları halk sağlığı sistemine, faydalarını hemen göremeyecekleri veya hiçbir zaman göremeyecekleri bir tedaviyi kabul edecek kadar güvenmeye ikna etmektir. Tarih böyle bir güvenin mümkün olduğunu gösteriyor, ancak kazanılması gerekiyor. Ve bu güven kırıldığında, onarmak nesiller alabilir.
